TVM 4.7.3

O My Mother! At Least Come and Stand Before Me and Scold Me.

எந்தாய்! என் எதிரில் வந்து நின்றாவது திட்டு

3191 ஈவிலாததீவினைகள் எத்தனைசெய்தனன்கொல்? *
தாவிவையம்கொண்டவெந்தாய்! தாமோதரா! என்றென்று *
கூவிக்கூவிநெஞ்சுருகிக் கண்பனிசோரநின்றால் *
பாவிநீயென்றொன்றுசொல்லாய் பாவியேன்காணவந்தே.

TVM.4.7.3

3191 īvu ilāta tīviṉaikal̤ * ĕttaṉai cĕytaṉaṉkŏl? *
tāvi vaiyam kŏṇṭa ĕntāy * tāmotarā ĕṉṟu ĕṉṟu **
kūvik kūvi nĕñcu uruki * kaṇpaṉi cora niṉṟāl *
pāvi nī ĕṉṟu ŏṉṟu cŏllāy * pāviyeṉ kāṇa vante (3)

Ragam

Kandā / கண்டா

Thalam

Ādi / ஆதி

Bhavam

Self

Simple Translation

3191. I must have committed endless sins; that's why you do not come before me, even to acknowledge my calls, though I call you out many times with a melting heart and tearful eyes, as my Lord who measured the worlds and got bound by a cord.

Explanatory Notes

The Āzhvār lustily calls out the Lord, stressing alternately His transcendent glory when He measured all the regions, high and low, in just three strides, and His amazing simplicity as the naughty child (Tāmōtarā), whose tummy was bound by a rope, as a punishment for stealing butter. It matters not to him whether the Lord calls Him a Saint or a Sinner and even if the Lord

+ Read more

Word by Word (WBW) meaning

(The words may be rearranged to facilitate conversion from poetry to prose (Aṉvayam). Please read the meanings (in black) continuously to form the sentence and understand the simplified meaning based on the Divyārtha Dīpikai for the verse.)

ஈவு இலாத — முடிவில்லாதபடி; தீவினைகள் — பாவங்கள்; எத்தனை — எவ்வளவு; செய்தனன்கொல்? — செய்து இருக்கிறேனோ?; தாவி — திருவடிகளால் தாவி அளந்து; வையம் — உலகங்களை; கொண்ட — உரிமை ஆக்கிக்கொண்ட; எந்தாய்! — என் தந்தையே!; தாமோதரா! — தாமோதரனே!; என்று என்று — என்று பலகாலம்; நின்றால் — நின்று; நெஞ்சு உருகி — மனம் உருகி; கண் பனி சோர — கண்ணீர் பெருக; கூவிக் கூவி — கூவிக் கூவி அழைத்தும்; பாவியேன் — பாவியான எனக்குக் காட்சி தராவிட்டாலும்; காண வந்தே — என்னைக் கண்டு; பாவி நீ என்று — அட பாவி என்றாகிலும்; ஒன்று சொல்லாய்? — ஒரு வார்த்தை சொல்லலாகாதோ?

thīvinaigal̤ — cruel sins (which lead to agony); eththanai — countless; seydhanan kol — have ī committed?; thāvi — measured (with his divine feet); vaiyam koṇda — captured the universe to fully exist for you; endhāy — oh my lord!; dhāmŏdharā — ŏh one who is having the scar of the rope on your waist (which was tied by yaṣŏshā to show that you are obedient towards those who are fully existing for you); enṛu enṛu — saying so; kūvik kūvi — calling out many times without break; nenju urugi — heart melting as water; kaṇ pani sŏra — that water flowing out as tears; ninṛāl — if ī stood (with agony); pāviyĕn — me, who is having sins (which stop me from seeing you); kāṇa — to see; vandhu — appear in front of me; nī — you; pāvi — are a sinner; enṛu — that; onṛu sollāy — you are not telling.; vānŏr — dhĕvas such as brahmā et al; pĕṇi — with desire as per their knowledge and love

Detailed Explanation

In the preceding pāsuram, our Āzhvār expressed his intense longing for the Supreme Lord, Śrīman Nārāyaṇa. Now, in this third verse of the chapter, his anguish deepens into displeasure. As elucidated by our revered ācāryas such as Nañjīyar and Vādhi Kēsari Azhagiya MaNavāḷa Jīyar, the Āzhvār’s lament takes a poignant turn. He cries out, "You are not presenting Yourself

+ Read more

TVM 4.7.2 TVM 4.7.4