TVM 5.8.2

O Lord of Tirukkuṭantai! What Shall I Do?

திருக்குடந்தைப் பிரானே! நான் என்ன செய்வேன்?

3311 எம்மானே! என்வெள்ளைமூர்த்தி! என்னையாள்வானே! *
எம்மாவுருவும்வேண்டுமாற்றால் ஆவாய்! எழிலேறே! *
செம்மாகமலம்செழுநீர்மிசைக்கண்மலரும் திருக்குடந்தை *
அம்மாமலர்க்கண்வளர்கின்றானே! என்நான் செய்கேனே?!

TVM.5.8.2

3311 ĕmmāṉe! ĕṉ vĕl̤l̤ai mūrtti * ĕṉṉai āl̤vāṉe *
ĕm mā uruvum veṇṭum āṟṟāl * āvāy ĕzhil eṟe **
cĕm mā kamalam cĕzhu nīrmicaikkaṇ malarum * tirukkuṭantai *
am mā malarkkaṇ val̤arkiṉṟāṉe * ĕṉ nāṉ cĕykeṉe * (2)

Ragam

Dhanyāsi / தன்யாசி

Thalam

Ādi / ஆதி

Bhavam

Self

Saranagathi

Divya Desam

Thirukudanthai

Simple Translation

3311. You, the faultless One, made me Your servant, oh, delightful Lord, assuming any form as You wish. In Tirukkuṭantai, large red lotus flowers bloom everywhere, yet You lie with Your lotus eyes closed. How can I bear this?

Explanatory Notes

The Āzhvār sees the red lotus flowers in full bloom in the ponds of Tirukkuṭantai. But the lotus-eyed Lord doesn’t open His eyes yet and greet the Āzhvār with sweet glances. This is more than the Āzhvār can bear. The Saint would expect quite a lot of favours from the Lord besides those already heaped on him. Although the Lord, in His iconic Form, does not, as a rule, open

+ Read more

Word by Word (WBW) meaning

(The words may be rearranged to facilitate conversion from poetry to prose (Aṉvayam). Please read the meanings (in black) continuously to form the sentence and understand the simplified meaning based on the Divyārtha Dīpikai for the verse.)

எம்மானே! — எனக்கு ஸ்வாமியானவனே!; என் வெள்ளை — பரிசுத்தமான வடிவுடைய; மூர்த்தி! — பெருமானே!; என்னை ஆள்வானே — என்னை அடிமை கொண்டவனே!; எம்மா — எத்தனை பெருமை பொருந்திய; உருவும் — உருவங்களையும் அவதாரங்களையும்; வேண்டும் — அடியார்களை காக்க உன் விருப்பப்படி; ஆற்றால் ஆவாய் — மேற்கொள்கின்றவனே!; எழில் ஏறே — அழகிய காளை போன்றவனே!; செம்மா கமலம் — சிவந்த பெரிய தாமரைகள்; செழுநீர் மிசைக் கண் — செழுமை பொருந்திய நீரில்; மலரும் திருக்குடந்தை — மலரும் திருக்குடந்தையில்; அம்மா மலர்க் கண் — தாமரை போன்ற கண்களை; வளர்கின்றானே! — மூடிக்கொண்டு உறங்குபவனே!; என் நான் செய்கேனே? — உன் அழகு கண்டு எவ்வளவு அநுபவித்தாலும் திருப்தி பிறவாத நான் என் செய்வேன்

vel̤l̤ai — very pure; mūrththi — having a form; ennai — to ensure that ī don-t lose my existence; āl̤vānĕ — one who lets me enjoy him; e — in all species (such as dhĕva (celestial), manushya (human), thiryak (animal) and sthāvara (plant), for the sake of his devotees); mā — great; uruvum — incarnations; vĕṇdum āṝāl — out of desire; āvāy — one who assumes; ezhil — with the beauty in those forms, capturing the hearts as said in -pumsām dhrushti chiththāpahāriṇām-; ĕṛĕ — appears majestic; sem — reddish; mā — big; kamalam — lotus flowers; sezhu — abundance; nīrmisai — on the water; kaṇ — everywhere; malarum — blossoming; thirukkudandhai — in thirukkudandhai; a — that; mā — distinguished; malar — lotus flower like; kaṇ — divine eyes; val̤argiṇrānĕ — oh one who is resting [with your closed eyes]!; nān — ī; en — what; seygĕn — shall ī do?; nān — ī (who have no control over my doership); en — what activity

Detailed Explanation

In this second pāśuram of the chapter, our Āzhvār continues his lament, born from the profound anguish of separation. Having called out to Emperumān in the previous verse, he is met with a divine silence. Āzhvār interprets this lack of response as a challenge from the Lord, as if He were thinking, "You must take care of your own needs." Deeply grieved, Āzhvār calls upon

+ Read more

TVM 5.8.1 TVM 5.8.3