TVM 5.3.1

O Friend! What Can the Slander of the Townspeople Do?

தோழீ! ஊரார் பழிச்சொல் என்ன செய்யும்?

3255 மாசறுசோதி என்செய்யவாய்மணிக்குன்றத்தை *
ஆசறுசீலனை ஆதிமூர்த்தியைநாடியே *
பாசறவெய்தி அறிவிழந்தெனைநாளையம்? *
ஏசறுமூரவர்கவ்வை தோழீ! என்செய்யுமே? (2)

TVM.5.3.1

3255 ## mācu aṟu coti * ĕṉ cĕyya vāy maṇikkuṉṟattai *
ācu aṟu cīlaṉai * āti mūrttiyai nāṭiye **
pācaṟavu ĕyti * aṟivu izhantu ĕṉai nāl̤aiyam? *
ecu aṟum ūravar kavvai * tozhī ĕṉ cĕyyume? (1)

Ragam

Biyāgadai / பியாகடை

Thalam

Tiripuṭai / திரிபுடை

Bhavam

Nāyaki (lovelorn lady)

Divya Desam

Thanjaimāmani Koil

Simple Translation

3255. You know, my friend, my awareness is lost, and my lustre has been gone for a long time, in my quest for the primordial Lord of pure splendour and coral lips, the emerald mount of unwavering grace. How, then, will the rebuke of slanderous folks affect me?

Explanatory Notes

(i) The mates of Parāṅkuśa Nāyakī, who had prior knowledge of her contemplated move, dissuaded her, in a low whisper, from going ahead with it, lest the people around should reproach her for her aggressive stance. The Nāyakī was, however, not in the least worried about public opinion; as a matter of fact, she had become impervious to it long back. The Nāyakī stood on a

+ Read more

Word by Word (WBW) meaning

(The words may be rearranged to facilitate conversion from poetry to prose (Aṉvayam). Please read the meanings (in black) continuously to form the sentence and understand the simplified meaning based on the Divyārtha Dīpikai for the verse.)

மாசு அறு சோதி — அழுக்கற்ற சோதியையுடைய; செய்ய வாய் — சிவந்த அதரத்தை உடையவனும்; என் மணி — என் மாணிக்க; குன்றத்தை — மலை போன்றவனும்; ஆசு அறு — குற்றமற்ற; சீலனை — சீலகுணத்தையுடையவனும்; ஆதி மூர்த்தியை — முழுமுதற் கடவுளுமான; நாடியே — பெருமானைத் தேடி அலைந்து; பாசறவு எய்தி — மேனியின் பசுமை நிறம் அழிந்து; அறிவு இழந்து — அறிவு இழந்து; எனை நாளையம்? — எத்தனை காலம் இருப்போம்?; தோழீ! — தோழீ!; ஏசு அறும் — ஏசுவதற்கென்றே இருக்கும்; ஊரவர் — ஊரார்; கவ்வை — பழிச்சொல்; என் செய்யுமே? — என்னை என்ன செய்யும்?

sŏdhi — having thĕjas (radiance); seyya — reddish; vāy — having mouth; en maṇik kunṛaththai — one who is like an emerald mountain, who is enjoyable for me; āsu — defect; aṛu — without; seelanai — ŏne who is having good qualities; ādhi — one who first came and bestowed me the enjoyment; mūrththiyai — one who is the lord; nādiyĕ — seeking out permanently; pāsu — freshness/complexion in my body; aṛaveydhi — having lost; aṛivu — wisdom; izhandhu — having lost; enai nāl̤aiyam — for how long; thŏzhī — ŏh friend!; ĕsu — in scolding/blaming; aṛum — fixed on; ūravar — the citiśens-; kavvai — shouting; en — what; seyyum — will do?; seyya — reddish; thāmarai — lotus like

Detailed Explanation

In this inaugural pAsuram of the chapter, a profound dialogue unfolds between Parāṅkuśa Nāyakī, the Āzhvār immersed in the feminine mood of a beloved, and her concerned friend, or tōzhi. The Nāyakī, consumed by the anguish of separation from her Lord, declares her unshakeable resolve to engage in madal—the ancient practice of publicly proclaiming one's unrequited love

+ Read more

TVM 5.3.2