TVM 2.1.6

O Moon! Did You Lose Your Radiance by Trusting the Lord of the Discus?

சந்திரனே! ஆழியானை நம்பி ஒளி இழந்தாயோ!

2906 நைவாயவெம்மேபோல் நாள்மதியே! நீஇந்நாள் *
மைவானிருளகற்றாய் மாழாந்துதேம்புதியால் *
ஐவாயரவணைமேல் ஆழிப்பெருமானார் *
மெய்வாசகம்கேட்டு உன்மெய்ந்நீர்மைதோற்றாயே?

TVM.2.1.6

2906 naivāya ĕmmepol * nāl̤ matiye !nī in nāl̤ *
mai vāṉ irul̤ akaṟṟāy * māzhāntu temputiyāl **
ai vāy aravu aṇaimel * āzhip pĕrumāṉār *
mĕy vācakam keṭṭu * uṉ mĕynnīrmai toṟṟāye? (6)

Ragam

Yadukulakāmbhoji / யதுகுலகாம்போதி

Thalam

Ādi / ஆதி

Bhavam

Self

Simple Translation

2906. Withering Moon, you seem worn out like us and no longer light up the dark sky as you once did. It appears you've lost your former glow, possibly misled by the words of the Lord who holds the discus and reclines on the serpent with its five hoods.

Explanatory Notes

(i) The Moon waxes and wanes because of its different phases, but Parāṅkuśa Nāyakī attributes the waning of the Moon and the resultant diminution of its brightness to a mental malady, on a par with her own.

(ii) In her present state of mental depression, the Nāyakī is so sore with the Lord that she says that the Lord’s utterances should not be taken at their face value.

+ Read more

Word by Word (WBW) meaning

(The words may be rearranged to facilitate conversion from poetry to prose (Aṉvayam). Please read the meanings (in black) continuously to form the sentence and understand the simplified meaning based on the Divyārtha Dīpikai for the verse.)

நாள் மதியே! — பிறைச் சந்திரனே!; நைவாய — நைந்து போவதையே இயற்கையாகவுடைய; எம்மேபோல் — எங்களைப்போல; நீ இந் நாள் — நீயும் இக்காலத்தில்; மை வான் — கரிய ஆகாயத்திலுள்ள; இருள் அகற்றாய் — இருளைப் போக்குவதில்லை; மாழாந்து — ஒளியெல்லாம் மழுங்கி; தேம்புதியால் — குறைபடுகின்றாய் ஆதலால்; ஐ வாய் — ஐந்து முகங்களையுடைய; அரவு அணைமேல் — ஆதிசேஷன் மீதுள்ள; ஆழிப் பெருமானார் — சக்கரபாணியான எம்பெருமானது; மெய் வாசகம் — மெய் போன்ற பொய் வார்த்தையை; கேட்டு — கேட்டு; உன் மெய்ந்நீர்மை — உனது வடிவின் குணமாகிய ஒளியை; தோற்றாயே? — இழந்தாய் போலும்!

naivu — becoming weak only; āya — having it as nature; emmĕ pŏl — like us; nāl̤ — crescent shaped (1/16th of the siśe of full moon); madhiyĕ — oh chandra!; nī — you (who are radiant); innāl̤ — on this day (right now); mai — like very dark color paste; vān — in the sky; irul̤ — darkness; agaṝāy — unable to eradicate it;; māzhāndhu — losing the shine; thĕmbudhi — you have waned; āl — thus; aivāy — having many faces and two tongues (to lie); aravaṇai mĕl — on the serpent bed; āzhi — one how has the divine sudharṣana chakram; perumnānār — having great glories (who teaches them to lie); mey — big lie; vāsagam — words; kĕttu — after hearing; un — your; mey — in the form; nīrmai — the ability to uplift; thŏṝāyĕ — have you lost?

Detailed Explanation

In the sixth pāsuram of this chapter, the Āzhvār, fully embodying the emotional state of Parāṅkuśa Nāyakī, beholds the faint crescent moon as it appears in its minimal size beside a dark cloud. Seeing its wan and weakened form, she perceives a perfect reflection of her own suffering in separation (viraha). In this state of profound longing, she addresses the moon directly,

+ Read more

TVM 2.1.5 TVM 2.1.7