TVM 1.9.10

Kaṇṇaṉ Sat Firmly upon the Crown of My Head.

என் உச்சியில் நிலையாக அமர்ந்தான் கண்ணன்

2888 நெற்றியுள்நின்றென்னையாளும் நிரைமலர்ப்பாதங்கள்சூடி *
கற்றைத்துழாய்முடிக்கோலக் கண்ணபிரானைத் தொழுவார் *
ஒற்றைப்பிறையணிந்தானும் நான்முகனுமிந்திரனும் *
மற்றையமரருமெல்லாம்வந்து எனதுச்சியுளானே.

TVM.1.9.10

2888 nĕṟṟiyul̤ niṉṟu ĕṉṉai āl̤um * nirai malarp pātaṅkal̤ cūṭi *
kaṟṟait tuzhāy muṭik kolak * kaṇṇa pirāṉait tŏzhuvār **
ŏṟṟaip piṟai aṇintāṉum * nāṉmukaṉum intiraṉum *
maṟṟai amararum ĕllām vantu * ĕṉatu ucciyul̤āṉe (10)

Ragam

Mohana / மோஹன

Thalam

Ādi / ஆதி

Bhavam

Self

Simple Translation

2888. The Lord's lotus feet, wrapped in dense tuḷacī bands, rest on my forehead. They are worshipped and carried on the heads of Śivā, who wears the crescent moon, Brahmā, Indrā, and all the other Devās. This eminent Lord then rose from my forehead and entered my mind.

Explanatory Notes

(i) Even the exalted Śiva, Brahmā, Indra and other Devas have to queue up, seeking the appropriate time for the propitiation of the Lord. But He, in turn, has got into the Āzhvār’s head, seeking the most appropriate time for it.

(ii) In the first line of this stanza (original text) reference has been made to the Lord‘s pair of lotus feet, planted on the Āzhvār’s forehead,

+ Read more

Word by Word (WBW) meaning

(The words may be rearranged to facilitate conversion from poetry to prose (Aṉvayam). Please read the meanings (in black) continuously to form the sentence and understand the simplified meaning based on the Divyārtha Dīpikai for the verse.)

நெற்றியுள் நின்று — நெற்றியுள் நின்று; என்னை ஆளும் — என்னை அடிமை கொள்ளும்; நிரை மலர் — துளசிமாலை அணிந்த பெருமானின்; பாதங்கள் சூடி — திருவடிகளைத் தலையிலே சூடிக்கொண்டு; கற்றைத் துழாய் — செறிந்த துளசியை; முடிக் கோலக் கண்ணபிரானை — முடியிலணிந்துள்ள கண்ணனை; தொழுவார் — வணங்குபவர்கள்; ஒற்றைப் பிறை — சந்திரப் பிறையை; அணிந்தானும் — அணிந்த ருத்ரனும்; நான்முகனும் இந்திரனும் — பிரமனும் இந்திரனும்; மற்றை அமரரும் — மற்றுமுள்ள தேவர்கள்; எல்லாம் — எல்லோராலும் தொழப்பட்ட பெருமான்; வந்து எனது உச்சி — என் உச்சியில் வந்து; உளானே — நின்ற எளிமைதான் என்னே!

neṝiyul̤ ninṛu — being friendly; ennai — me; āl̤um — accepting service; nirai malar — having rows of flowers submitted by devotees; pādhangal̤ — divine feet; sūdi — wearing (on their heads); kaṝai — abundant/bunch of; thuzhāy — thul̤asi; mudik kŏlam — having decorated head/crown; kaṇṇa pirānai — krishṇa who has favoured me (and most humble towards his devotees); thozhuvār — (by joining palms etc) worshipers; oṝaip piṛai — moon which is just a day into waxing; aṇindhānum — rudhra who is decorated with; nānmuganum — four headed brahmā; indhiranum — indhra; maṝai — other; amararum ellām — all dhĕvathās; vandhu — (such emperumān who was worshipped by all) arrived (from that forehead); en uchchi ul̤ān — seated on my head

Detailed Explanation

In this tenth and final pāśuram of the chapter, Śrī Nammāzhvār reveals the culmination of his divine experience. The great pūrvācāryas, including the revered Nanjīyar and Vādhi Kēsari Azhagiya Maṇavāḷa Jīyar, explain that the Āzhvār here expresses a profound truth with overwhelming astonishment: Emperumān, Sriman Nārāyaṇa, who remains exceedingly difficult to reach

+ Read more

TVM 1.9.9 TVM 1.9.11