TVM 4.9.2

O Lord! Grace Me by Swiftly Calling Me to You.

அம்மானே! என்னை அழைத்துக்கொள்ள விரைந்தருள்

3212 சாமாறும்கெடுமாறும் தமருற்றார் தலைத்தலைப்பெய்து *
ஏமாறிக்கிடந்தலற்றும் இவையென்ன உலகியற்கை? *
ஆமாறொன்றறியேன்நான் அரவணையாய்! அம்மானே! *
கூமாறேவிரைகண்டாய் அடியேனைக்குறிக்கொண்டே.

TVM.4.9.2

3212 cām āṟum kĕṭum āṟum * tamar uṟṟār talaittalaippĕytu *
emāṟik kiṭantu alaṟṟum * ivai ĕṉṉa ulaku iyaṟkai **
ām āṟu ŏṉṟu aṟiyeṉ nāṉ * aravu aṇaiyāy ammāṉe *
kūmāṟe viraikaṇṭāy * aṭiyeṉaik kuṟikkŏṇṭe (2)

Ragam

Dhanyāsi / தன்யாசி

Thalam

Jambai / ஜம்பை

Bhavam

Self

Simple Translation

3212. My Sire, resting on serpent-bed, I shudder How I can out of this mesh escape unhurt, Pray call me quick unto your lovely feet; Oh, what a world this is! death befalls all of a sudden And people are beset with miseries umpteen, Grief-stricken, the near ones do their lots bemoan, Falling on each other, indeed a pathetic scene.

Explanatory Notes

(i) The material world taints people to an alarming extent. They plan ahead for a long stay here but death suddenly overtakes them like the thunderbolt. They set much store by their so called possessions, and sink into grief, when they get dispossessed due to loss by fire, theft etc. They are so miserably addicted to lucre as to look upon their dear money as even more

+ Read more

Word by Word (WBW) meaning

(The words may be rearranged to facilitate conversion from poetry to prose (Aṉvayam). Please read the meanings (in black) continuously to form the sentence and understand the simplified meaning based on the Divyārtha Dīpikai for the verse.)

சாம் ஆறும் — இறப்பதும்; கெடும் ஆறும் — துன்பம் அடைவதும் காரணமாய்; தமர் உற்றார் — உற்றார் உறவினர்; தலைத்தலைப்பெய்து — மேல் விழுந்து; ஏமாறிக் கிடந்து அலற்றும் — வருந்திக் கதறும்; இவை என்ன — நிலை இவை தான் என்ன; உலகு இயற்கை! — உலக இயற்கை!; அரவுஅணையாய்! — ஆதிசேஷன் மீது துயிலும்; அம்மானே! — பெருமானே!; ஆம் ஆறு ஒன்று — உய்யும் வகையைச் சிறிதும்; அறியேன் நான் — அடியேன் அறியவில்லை; அடியேனை — ஆகவே அடியேனை; குறிக்கொண்டே — திருவுள்ளம் பற்றி; கூமாறே — அழைத்துக்கொள்ள; விரை கண்டாய் — விரைவாக வர வேண்டும்

thamar — the paternal relatives; uṝār — other relatives; thalaith thalaip peydhu — all of them showing their attachment; ĕmāṛi — without any break; kidandhu — staying; alaṝum — crying; ivai enna ulagiyaṛkai — what is the nature of these worldly activities?; nān — ī; ām āṛu — to finish these [sufferings] within my ability; onṛu — any means; aṛiyĕn — ī don-t know; aravaṇaiyāy — one who engages anantha, your servitor, in your service; ammānĕ — ŏh lord who has similar relationship with everyone!; adiyĕnai — me, who is a servitor; kuṛikkoṇdu — considering me (to be not deserving to go through sufferings); kūmāṛu — call me; virai kaṇdāy — rush to do so.; koṇdāttum — due to having wealth, the praises done by the [people of the] world; kulam punaivum — pride of being born in high family heritage (which was not there, but assumed)

Detailed Explanation

In the preceding pāśuram, Śrī Nammāzhvār lamented the "eṇṇārāth thuyar" (boundless sufferings) that pervade the material realm. Now, in this second verse, his divine compassion overflows as he focuses upon specific instances of this suffering. Overwhelmed with sorrow for the plight of other sentient beings (cetanās), the Āzhvār addresses Śrīman Nārāyaṇa, declaring,

+ Read more

TVM 4.9.1 TVM 4.9.3