TVM 2.1.10

O Kaṇṇa! Henceforth, Do Not Let Me Go.

கண்ணா! இனி என்னை விட வேண்டா

2910 வேவாராவேட்கைநோய் மெல்லாவியுள்ளுலர்த்த *
ஓவாதிராப்பகல் உன்பாலேவீழ்த்தொழிந்தாய் *
மாவாய்பிளந்து மருதிடைபோய்மண்ணளந்த *
மூவாமுதல்வா! இனியெம்மைச்சோரேலே.

TVM.2.1.10

2910 vevu ārā veṭkai noy * mĕl āvi ul̤ ulartta *
ovātu irāppakal * uṉpāle vīzhttu ŏzhintāy **
mā vāy pil̤antu * marutiṭai poy maṇ al̤anta *
mūvā mutalvā * iṉi ĕmmaic corele (10)

Ragam

Yadukulakāmbhoji / யதுகுலகாம்போதி

Thalam

Ādi / ஆதி

Bhavam

Self

Simple Translation

2910. Primate of eternal youth, you split open the big mouth of the horse demon Kēci, crawled between the twin trees and broke them down, and measured the worlds. Absorbed in you day and night, our delicate souls, struck down by the burning malady of love, have withered greatly. Please, don't leave us from now on.

Explanatory Notes

Seeing the Āzhvār’s pangs of separation from Him, the Lord approaches the Āzhvār, shedding His cool grace. Thereupon, the Lord is told by the Āzhvār that his tender soul, already worn out and emaciated due to its separation from the Lord, thaws down still further in contemplation of His wondrous deeds and glorious traits. The Āzhvār also fervently prays to the Lord, not to forsake him any more.

Word by Word (WBW) meaning

(The words may be rearranged to facilitate conversion from poetry to prose (Aṉvayam). Please read the meanings (in black) continuously to form the sentence and understand the simplified meaning based on the Divyārtha Dīpikai for the verse.)

மா வாய் — கேசி என்னும் அசுரனின் வாயை; பிளந்து — பிளந்தவனும்; மருதிடை போய் — மருத மரங்களின் நடுவே தவழ்ந்தவனும்; மண் — திருவிக்கிரமனாய் பூமியை; அளந்த — அளந்தவனுமான; மூவா முதல்வா! — சோம்பல் இல்லாத முதல்வனே!; வேவு ஆரா — சில நாள் வருத்தமுற்றும் அடங்காத; வேட்கை நோய் — ஆசை நோயானது; மெல் ஆவி — மென்மையான ஆத்மாவை; உள் உலர்த்த — உள்ளே உலர்த்த; ஓவாது இராப்பகல் — இரவும் பகலும் இடைவிடாமல்; உன்பாலே வீழ்த்து — உன்னிடத்திலேயே ஈடுபடுத்தி; ஒழிந்தாய் — என்னை உதாஸீனப்படுத்தினாய்; இனி எம்மை — இனிமேலாவது நான் வருந்தும்படி பண்ணாமல்; சோரேலே — என்னை கைவிடாமல் இருக்க வேண்டுகிறேன்

vĕvārā — not satisfied with torturing; nŏy — disease (love-sickness); mel — weak (due to separation); āvi — āthmā; ul̤ — like dried leaf; ularththa — to dry it completely; irāp pagal — night and day; ŏvādhu — incessantly; un pālĕ — in your qualities; vīzhthu ozhindhāy — one who captivated me; mā — the horse-s (that was the enemy of those who approach you); vāy — mouth; pil̤andhu — tore; marudhu — (twin) arjuna tree; idai — in between; pŏy — entered; maṇ — the earth (to make it fully subservient); al̤andhu — measured; mūvā — being every youthful; mudhalvā — ŏh the cause of all!; ini — going forward; emmai — us; chŏrĕl — never leave us

Detailed Explanation

In this tenth pāśuram of the first chapter within the Second chapter, the divine narrative reaches a tender climax. Having endured the profound fatigue of separation, Parāṅkuśa Nāyaki is finally graced with the presence of her Lord. As explained by the venerable pūrvācāryas such as Nañjīyar, upon seeing Emperumān who has united with her to remove her weariness,

+ Read more

TVM 2.1.9 TVM 2.1.11