NMT 49

Utter the Name of Nārāyaṇa Alone.

நாராயணன் நாமத்தையே சொல்க

2430 மலையாமைமேல்வைத்து வாசுகியைச்சுற்றி *
தலையாமைதானொருகைபற்றி * - அலையாமல்
பீறக்கடைந்த பெருமான்திருநாமம் *
கூறுவதேயாவர்க்கும்கூற்று.

2430 malai āmaimel vaittu * vācukiyaic cuṟṟi *
talai āmai tāṉ ŏru kai paṟṟi ** - alaiyāmal
pīṟak kaṭainta * pĕrumāṉ tiru nāmam *
kūṟuvate yāvarkkum kūṟṟu (49)

Ragam

Aṭāṇa/ அடாணா

Thalam

Aḍa / அட

Bhavam

Self

Divya Desam

Thiruppārkadal

Simple Translation

2430. To praise the divine name of the wonderful god, who churned the milky ocean using Mandara mountain as a churning stick and the snake Vāsuki as the rope is the only thing that all devotees should do.

Word by Word (WBW) meaning

(The words may be rearranged to facilitate conversion from poetry to prose (Aṉvayam). Please read the meanings (in black) continuously to form the sentence and understand the simplified meaning based on the Divyārtha Dīpikai for the verse.)

மலை — மந்தரபர்வதத்தை; ஆமை மேல் வைத்து — ஆமை மேல் வைத்து; வாசுகியை — வாஸுகி என்னும் நாகத்தை; சுற்றி — கயிறாகச் சுற்றி; தலை ஆமை — ஆமையாக; தான் — தானே அவதரித்து; ஒரு கை — மலையினுச்சியை ஒருகையாலே; பற்றி — பிடித்து; அலையாமல் — நீர் வெளியில் புரளாமல்; பீற — அமுதம் வெளிப்படுமாறு; கடைந்த — கடைந்த; பெருமான் — பெருமானின்; திருநாமம் — திருநாமங்களை; கூறுவதே — அநுஸந்திப்பதே; யாவர்க்கும் — அனைவருக்கும்; கூற்று — உசிதமானது

malai — manthara parvam (the mountain manthara, a celestial mountain); āmai mĕl vaiththu — atop the form of kūrma (tortoise ) i.e. on himself when he took incarnation in the form of tortoise; vāsugiyai — the serpent vāsuki; suṝi — coiling around the mountain (like a rope for churning); āmai thān — he himself, who incarnated as kūrmāvathāram; thalai oro kai paṝī — pressing the top of the mountain with one hand; alaiyāmal — ensuring that the water did not go out; pīṛa — (nectar) to come out; kadaindha — churning (the ocean); perumān — emperumān’s; thirunāmam — divine names; kūṛuvadhĕ — reciting aloud; yāvarkkum — for all; kūṝu — let it become the norm for speaking

Detailed Explanation

Avathārikai (Introduction)

In the preceding pāśuram, Āzhvār was deeply moved by the supreme simplicity (saulabhyam) of Emperumān, who stood gracefully atop the hill to welcome and receive His devotees. Now, in this divine verse, Āzhvār’s heart overflows with joy as he contemplates an even more profound act of divine condescension: the Lord’s grace in lying beneath

+ Read more

NMT 48 NMT 50