MLT 95

"Namo Nārāyaṇā" is the Greatest Mantra.

நமோ நாராயணா என்பதே சிறந்த மந்திரம்

2176 நாவாயிலுண்டே நமோநாரணாவென்று *
ஓவாதுரைக்கும்உரையுண்டே * - மூவாத
மாக்கதிக்கண்செல்லும் வகையுண்டே * என்னொருவர்
தீக்கதிக்கண்செல்லுந்திறம்?

2176 nā vāyil uṇṭe * namo nāraṇā ĕṉṟu *
ovātu uraikkum urai uṇṭe ** - mūvāta
māk katikkaṇ cĕllum * vakai uṇṭe * ĕṉ ŏruvar
tīk katikkaṇ cĕllum tiṟam? -95

Ragam

Sahāna / ஸஹானா

Thalam

Tiripuṭai / திரிபுடை

Bhavam

Self

Simple Translation

2176. The words “Namō Nārāyanā” that you say with your tongue without stopping are the way to attain everlasting Mokshā. Why is it that people cannot understand this and go in wrong ways?

Word by Word (WBW) meaning

(The words may be rearranged to facilitate conversion from poetry to prose (Aṉvayam). Please read the meanings (in black) continuously to form the sentence and understand the simplified meaning based on the Divyārtha Dīpikai for the verse.)

நா — துதிப்பதற்கு உபாயமான நாக்கு; வாயில் உண்டே — வாயிலே இருக்கிறதே; ஓவாது — களைப்பில்லாமல் பலமுறை; உரைக்கும் — சொல்லத்தக்க; நமோ நாரணா என்று — நமோ நாரணா என்ற; உரை உண்டே — திருமந்திரம் இருக்கிறதே; மூவாத — திரும்பி வருதல் இல்லாத; மாக் கதிக் கண் — பரமபதம்; செல்லும் — செல்வதற்கு; வகை உண்டே — உபாயம் உண்டே; தீக் கதிக் கண் — நரக மார்க்கத்தில்; ஒருவர் என் — ஒரு சிலர் ஏனோ; செல்லும் திறம் — போய் விழுகின்றனர்

nā — tongue (which is the implement for praising emperumān); vāyil uṇdĕ — is inside the mouth (without the need for searching for it outside); ŏvādhu — many times (without getting tired); uraikkum — apt to say; namŏ nāraṇā enṛu urai — thirumanthram; uṇdĕ — is available; mūvādha — not coming back; mā gadhikkaṇ — in paramapadham (ṣrīvaikuṇtam) which is the goal to be attained; sellum vagai uṇdĕ — archirādhi mārga, the path to go [to ṣrīvaikuṇtam] is ready; thī gadhikkaṇ — in the path to naragam (hell); oruvar — some people; sellum thiṛan — why are they going?

Detailed Explanation

Avathārikai

In the preceding divine verse, the esteemed Āzhvār made a profound declaration, affirming that his tongue would never engage in the praise of any being other than the Supreme Lord, emperumān. Continuing this stream of thought, the Āzhvār now directs his compassionate gaze towards the samsārīs, the souls dwelling in this material realm. He expresses

+ Read more

MLT 94 MLT 96